Tijdens de haikuwandelingen die ik samen met een boswachter organiseerde, leek het alsof er een magische nieuwe wereld openging die ik daarvoor nog nooit had gezien.

De boswachter zorgde met zijn kennis voor verdieping van onze observaties. Hij maakte onkruid eetbaar, dood hout wekte hij tot leven, en terwijl we met onze voeten in het heden stonden, nam hij ons mee op een reis door de tijd en de seizoenen.

Tegenwoordig kijk ik bij de geur van gistende duindoorns nu steevast of ik dronken vogels zie rondvliegen. Ik heb sterk de behoefte om de uitgedroogde drollen van Schotse hooglanders voor mijn kinderen te ontleden, om te laten zien wat ze hebben gegeten. En ik probeer mijn oren te spitsen om het gelach of het geklop van spechten te horen.

Mijn verbeelding wordt gevoed, doordat ik meer kennis heb. Door de verhalen van de boswachter, ontstaat een diepere gelaagdheid in mijn denken en creativiteit en ineens worden andere paden zichtbaar.

Misschien dat ik daarom altijd zo’n interesse heb in mensen die hun verhaal gepassioneerd kunnen vertellen. Ze nemen me een stukje mee in een andere wereld, en met hun verhalen verrijk ik de mijne.